سبک زندگی

    تعریف جوان شیعه از نظر امام صادق علیه السلام

امام صادق ع فرمود: « لَو اُتیتُ بِشابٍّ مِنْ شَبابِ الشّیعَةِ لا یَتَفَقَّهُ لَأَدَّبْتُهُ = اگر یکى از جوانان شیعه را نزدم بیاورند که تفقّه نمى‌کند، او را تأدیب مى‌کنم! » در جای دیگر فرمود: « لَضَرَبْتُهُ » او را می زنم. جوان شیعه ی که تفقه نمی کند و دینش را بلد نیست، از چشم خدا و پیامبر می افتد. قرآن کریم می فرماید: « أَوَلَمْ نُعَمِّرْکُمْ مَا یَتَذَکَّرُ فِیهِ مَنْ تَذَکَّرَ ...= مگر شما را [آن قدر] عمر دراز ندادیم که هر کس که باید در آن عبرت گیرد، عبرت مى‏ گرفت. (فاطر/37)». حضرت فرمود: «توبیخ لابن الثمانیه» این یک جوان 18 ساله است که خدا توبیخش می کند که تو بعد از تکلیفت، 3 سال وقت داشتی، در این 3 سال چه کار کردی؟ باید بار خود را می بستی. یعنی از نظر امام یک جوان 18 ساله باید دینش را کامل بلد باشد. عقاید، اخلاقیات و فقه اش را بلد باشد. خدا توبیخش می کند.

در حدیث دیگر در مورد جوان شیعه امام صادق ع فرمود: « لَستُ اُحِبُّ أن أرى الشّابَّ مِنکُم إلاّ غادیا فی حالَینِ: إمّا عالِما أو مُتَعَلِّما، فإن لَم یَفعَلْ فَرَّطَ، فإن فَرَّطَ ضَیَّعَ، و إنْ ضَیَّعَ أثِمَ، و إن أثِمَ سَکَنَ النارَ و الذی بَعَثَ مُحمّدا بِالحَقِّ = دوست ندارم جوان شما را جز در دو حال ببینم: دانشمند یا دانش آموز؛ زیرا اگر چنین نباشد، کوتاهى کرده و چون کوتاهى کند، ضایع گشته و چون ضایع گردد، گنهکار باشد و چون گنهکار باشد، سوگند به آن که محمّد را به حقّ برانگیخت، در آتش جاى گیرد.». کسی که در اثر جهالت گناه می کند و می گوید نمی دانستم که این عمل گناه است، سؤال می شود که چرا نمی دانستی. «ندانستن» از نظر خدا و اهل بیت علیهم السلام جرم است. کسی که دین شناس نیست، مجرم است. پدر و مادرهایی که فرزندان شان با دین آشنایی ندارند، ولی افتخار می کنند که آنها دکتر و مهندس و ... هستند، باید پرسید آیا فرزندان شما دین را می شناسند، با فقه آشنا هستند؟ از رساله و اخلاقیات چه می دانند؟ آیا عقایدشان درست است، تردید ندارند؟ این وظیفه شرعی پدر و مادر است که فرزندان شان را اول با دین آشنا کنند. زیرا حضرت قسم می خورد که چنین جوانی ساکن جهنم می شود.

مؤمن در یادگیری و عمل به 3 ساحت دین، فقه اصغر (رساله)، فقه اوسط (اخلاقیات)، ‌فقه اکبر (معارف) محکم است. یادگیری دین علاوه بر اینکه وظیفه است و در قیامت از آن سؤال (50 سؤال آخرتی که مؤمن باید یاد بگیرد و عمل کند که از لحظه مردن، قیامت انسان و پرسیدن سؤالات، شروع می شود.) می شود، کسب درجات آخرتی است.

«و نَشاطٌ فی هُدىً» مؤمن در رعایت دینش با نشاط است و در مسیر دین که می رود، شل، کسل و تنبل نیست. خدا را شکر می کند و لذت می برد. نمی گوید چاره ای نیست، اگر عمل نکنیم، جهنم می رویم. این افراد به محض تغییر شرایط مکانی و زمانی، به رنگ اهل دنیا در می آیند. مؤمن از داشتن رساله،‌ مرجع تقلید و ... سرمست است و افتخار می کند. 

« و صَلاةٌ فی شُغلٍ » مؤمن در سخت ترین شرایط نماز را اول وقت اقامه می کند. در هر شغلی یا در مسابقه، تمرین و ... در هر جا که باشد. ما پزشکانی داریم که در هر شرایطی در مطب نماز اول وقت را ترک نمی کنند. در دفاع مقدس رزمندگان در حین عملیات نمازشان را اول وقت اقامه می کردند. در آن شرایط سخت که رو در روی دشمن بودند ولی از نماز اول وقت غافل نمی شدند. 

آثاروشروط زیارت اربعین (قسمت سوم)

استادشجاعی: از آثار زیارت امام حسین (علیه السلام) بودن در «حزب خدا» است.

انسان با زیارت امام حسین (علیه السلام) به مقامات الهی دست می‌یابد. یکی از این مقامات قرار گرفتن در «حزب خدا» است.

درمبحث قبل با توجه به حدیث امام صادق (علیه‌السلام) گفته شد که زیارت قبور ائمه معصومین (علیهم السلام) عهدی بر عهده شیعیان و دوستان است، از جمله دلائل مهم این عهد عبارت است از:

  

آیه مودت

 

«مودت» صرف محبت نیست؛ بلکه دوستی است که همراه با هزینه و فداکاری می باشد. قرآن کریم مودت اهل بیت را بر ما واجب کرده است. چنانکه می‌فرماید: «قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى = بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نیستم مگر دوستى در باره خویشاوندان» (شوری/23).

مودت بدون محبت باعث می‌شود که افراد ائمه را دوست داشته باشند، اما سبک زندگی غیر از سبک زندگی ائمه را بپذیرند.

امام رضا (علیه‌السلام) در روایتی که در مبحث قبل بیان شد، فرمودند: «با میل و رغبت به زیارت بروید و تصدیق به علاقه به ائمه کنید». پس مودت همراه با «پاکار بودن» و «فداکاری» است. این ویژگی خاصی است که امام زمان (علیه‌السلام) نبود آن را یکی از موانع ظهورش می‌داند، در نامه‌ای که حضرت به شیخ مفید می‌نویسد، دو شرط مهم را مطرح می‌کند که اگر شیعیان آن را داشتند، حضرت زودتر ظهور می‌کردند: «وفاداری» و «همدلی».

    تعظیم شعائر الهی

قرآن درباره بزرگ داشتن نشانه های خداوند می‌فرماید:« ذَلِکَ وَمَنْ یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ = این است [فرایض خدا] و هر کس شعایر خدا را بزرگ دارد در حقیقت آن [حاکى] از پاکى دلهاست » (حج/32).

بزرگ ترین نشانه خدا روی زمین، اهل‌بیت هستند. حضرت امیر (علیه‌السلام) فرمودند: «أنا آیت الله الکبری = من بزرگترین نشانه  خدا هستم». همه ظهورات دنیا مظهر خدا هستند، اما کامل‌ترین مظهر خدا «اهل‌بیت علیهم‌السلام» هستند. قرآن کریم شعائر الهی را واجب می‌داند، زیرا بزرگداشت ائمه، تعظیمِ بزرگ‌ترین نشانه های خدا است و قطعاً پیاده روی اربعین یکی از شعائر الهی به شمار می‌آید.

    تذکر به ایام الله

« أَلَمْ تَرَ أَنَّ الْفُلْکَ تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِنِعْمَتِ اللَّهِ لِیُرِیَکُمْ مِنْ آیَاتِهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ = آیا ندیده‏ اى که کشتیها به نعمت‏ خدا در دریا روان مى‏ گردند تا برخى از نشانه‏ هاى [قدرت] خود را به شما بنمایاند قطعا در این [قدرت نمایى] براى هر شکیباى سپاسگزارى نشانه‏ هاست » (لقمان/31).

 

«روز خدا»، روزی است که خداوند بیشترین جلوه را برای بندگانش به نعمت یا عذاب می‌کند. روز شهادت و عزای معصوم از ایام الله است و چون بزرگترین نشانه خدا یعنی معصوم در اثر بی‌وفایی امت گرفته شده و به قتل رسیده است؛ لذا باید یاد این یوم الله که مصیبت بزرگ جامعه اسلامی است، گرامی و زنده نگه داشته شود و باید به همگان یادآور شویم که چرا امام حسین (علیه‌السلام) با آن همه عظمتی که داشتند، توسط مردمی که او را دوست داشتند، به شهادت رسیدند؟!

پیاده‌روی و راهپیمایی اربعین معجزاتی دارد که تمام شدنی نیست، حتی باعث بروز معجزاتی در آینده خواهد شد.

نکات مهمی که از روایت مبحث قبل بدست می آید، عبارتنداز:

    زائر قبل از اینکه به حرم امام حسین (علیه‌السلام) برود، آمرزیده و پاک شده است.

    زائر وقتی وارد حرم شد به مقام «مصلح برگزیده شده» می رسد.

    موانع ارتباط و تقرب به خدا برداشته شده است. یعنی همه گذشته بد زائر ندید گرفته می شود.

شعر

چهل روز می‌شود که شدم جبرئیل تو

ذبح عظیم گشتی و گشتم خلیل تو

چهل روز می‌شود که فقط زار می‌زنم

کوچه به کوچه نام تو را جار می‌زنم

حالا پی‌نتیجه خون توام حسین

چهل روز می‌شود که حسین همه شدم

حیدر شدم،‌ حسن شدم و فاطمه شدم

مردم به جنگ نائبه الحیدر آمدند

در پیش من تمام به زانو درآمدند

آثار مرگ در بدنم هست، یا حسین

پس روز اربعین منم هست، یا حسین

آبی که تر نکرد لب تشنه ی تو را

حالا نصیب خاک مزارت شده اخا

چهل روز پیش بود همینجا سرت شکست

اینجا دل من و پدر و مادرت شکست

چهل روز پیش بود به گودال رفتی و ...

از پشت نیزه خوردی و از حال رفتی و ...

از تل زینبیه رسیدم که وای وای

بالا سرت نشستم و دیدم که وای وای

نیزه ز جای جای تن تو درآمده

حتی لباس های تن تو درآمده

جمعیتی که بود، به گودال جا نشد

یک ضربه و دو ضربه ... ولی سر جدا نشد

دیدم کسی حسین مرا نحر می کند

آقای عالمین من را نحر می کند

من را ببخش... دست به گیسوی تو زدند

من را ببخش... چکمه به پهلوی تو زدند

فرصت نشد ز خاک بگیرم سر تو را

فرصت نشد درآورم انگشتر تو را

می خواستم ببوسمت اما مرا زدند

ناراحتم، کنار تو با پا مرا زدند

بین من و تو فاصله ها سد شدند،‌ آه

با اسب از روی بدنت رد شدند، آه

آثارزیارت اربعین(قست دوم)

استادشجاعی: زائر امام حسین (علیه السلام) قبل از رسیدن به حرم، آمرزیده و بعد، به مقام «مصلح انتخاب شده» می رسد.

این تعبیر در روایت معصوم (علیه السلام) خیلی عجیب است که می فرماید: زائر امام حسین (علیه السلام) قبل از آن که به حرم امام حسین (علیه السلام) برسد، آمرزیده می شود؛ یعنی گناهی برایش باقی نمی ماند. اما وقتی به قبر امام رسید، به مقام «مصلح انتخاب شده» می رسد.

علت این که لقب «مصلح برگزیده شده» را به زائر امام حسین (علیه السلام) می دهند این است، که او با راهپیمایی خود،  در جریان ایجاد زمینه سازی ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) نقش پیدا می کند.

نفس پیاده روی اربعین، موجب «مغفرت» زائر شده و او را به مقام مصلح می رساند

علت این که پیاده روی و زیارت و حرکت به سمت امام حسین (علیه السلام) مغفرت می آورد، این است که زائر مأموریتش را انجام داده و به مقام «مصلح» رسیده است. برای همین است که امام رضا (علیه‌السلام) فرمود:«إنّ لکلِ إمام عَهداً فى عُنُقِ أولیائهِ وَشیعتهِ وإنّ مِنْ تَمامِ الوفاءِ بالعهد زیارةَ قُبُورهم = هر امامى بر گردن دوستان و شیعیان خود عهد و پیمانى دارد و زیارت قبور پیشوایان بخشى از عمل به این پیمان است».

دلیل این که هر امامی عهدی به گردن دوستان و شیعیان دارد، این است که شیعیان نسبت به امام، دو رابطه «وجودی» و «حقوقی» دارند. در رابطه وجودی، اهل بیت اصل و ریشه ما هستند و خداوند روح ما را از نور اهل بیت خلق کرده است.

وقتی به امام حسین (علیه السلام) می گوییم: «بابی انتم و امی= یعنی پدر و مادرم به فدای تو»، یعنی شما اهل بیت  نسبت تان با من بالاتر از پدر و مادر زمینی ام است. بنابراین چون شما به من نزدیکتر هستید، من همه چیز را، حتی والدین زمینی ام را فدای شما می کنم.

در رابطه حقوقی، معصوم خلیفه الله است و با علم و تخصص الهی، همه انسان ها را به سوی هدف خلقت شان تربیت می کند. پس به گردن تک تک شیعیان و محبین حق دارد و آن، به جا آوردن صله ارحام است.

 

 از حسین بن ثویر روایت شده که امام صادق(علیه السلام) فرمودند:« عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ ثُوَیْرِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام:‏ یَا حُسَیْنُ! مَنْ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ یُرِیدُ زِیَارَةَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ص إِنْ کَانَ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَیِّئَةً؛ حَتَّى إِذَا صَارَ فِی الْحَائِرِ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُصْلِحِینَ الْمُنْتَجَبِینَ حَتَّى إِذَا قَضَى مَنَاسِکَهُ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِینَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَکٌ فَقَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص یُقْرِوُکَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ لَکَ: اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَکَ مَا مَضَى = ای حسین! کسی که از منزلش بیرون آید و قصدش زیارت قبر حضرت حسین بن علی(علیه السلام) باشد؛ اگر پیاده رود؛ خداوند منّان به هر قدمى که برمى‏ دارد، یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى‏ فرماید؛ با رسیدن به حرم دوست، از رستگاران می شود تا زمانى که به حائر (محدوده حرم حضرت) برسد و پس از رسیدن به آن مکان شریف، حق تبارک و تعالى او را از رستگاران قرار مى‏ دهد. با انجام اعمال زیارت، از فائزان می شود تا وقتى که مراسم و اعمال زیارت را به پایان برساند که در این هنگام او را از فائزین محسوب مى‏ فرماید؛ هنگام بازگشت ندا می رسد که بخشیده شدی تا زمانى که اراده مراجعت نماید. در این وقت فرشته‏ اى نزد او آمده و مى‏ گوید: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به تو سلام می رساند و خطاب به تو مى ‏فرماید: عمل را از ابتدا شروع کن، چون تمام گناهان گذشته ‏ات آمرزیده شد» (بحارالانوار، ج 98، ص 28؛ المزار، شیخ مفید، ص30؛ کامل الزیارات ص132).

بنابراین، «قدم» خیلی مهم است. خدا هر قدمی را حساب می کند. حتی کسانی که نیت کردند که پیاده روی کنند، اما وسط راه بر اثر مشکلی اعم از مریضی و ... نتوانستند ادامه دهند و به زیارت امام حسین (علیه السلام) بروند؛ آنها هم جزء زائران امام حسین محسوب می شوند. قدم برداشتن برای سیدالشهداء خیلی مهم است و هر چقدر سختی راه بیشتر باشد، ثواب عمل هم بیشتر است و این سختی ارزش و قیمت دارد و هیچ کس جز خدا قیمت آن را نمی داند.

«پیاده روی اربعین» به معنی صله رحم با امام حسین (علیه السلام) است.

همان طور که صله رحم با اقوام و خویشان «واجب» است، صله رحم با امامان معصوم به مراتب «واحب تر» است. بنابر این، شرکت در پیاده روی اربعین در حقیقت به جا آوردن صله رحم با امام حسین (علیه السلام) است.

 

شرط دوم زیارت این است که باید زیارت از سر میل و علاقه باشد. همانطور که در دنیا دیدار و ملاقات خانواده و دوستان و آشنایان باید از سر علاقه و محبت و رغبت باشد، زیارت معصومین هم باید اینگونه باشد. یعنی دل انسان برای اهل بیت بتپد و از روی عشق و دلتنگی به زیارت معشوق حقیقی برود.

این شور و شوق از چنان اهمیتی برخوردار است که میتوان گفت: «میزان رشد یک انسان و موفقیت در رسیدن به هدف خلقتش، بسته به میزان شور و شوقی که در زیارت امام و اهل بیت نشان می دهد. یعنی هر چه دلتنگی و عشق ما نسبت به معصومین بیشتر باشد، سنخیت و تشابه ما نسبت به آنها بیشتر می شود.

در روایت نقل است:«هر کس حسین را دوست بدارد، خدا او را دوست می دارد»، پس هر کس می خواهد قرب به خدا پیدا کند، با قرب به اهل بیت می تواند این مسیر را طی کند. یعنی هر چقدر  برای دل و عواطف معنوی سرمایه گذاری کنیم؛ سرعت، قدرت و موفقیت ما بیشتر خواهد بود.  و این نیازی است که سودش به خود ما برمی گردد.

شفاعت و معیت با اهل بیت (علیهم السلام)، با چه چیز به دست می آید و با چه چیزی به تاخیر می افتد؟

سومین شرطی که امام رضا (علیه السلام) فرمودند:« آنچه اهل بیت می پسندند، دوست بدارد و از آنچه که آنان از آن متنفر هستند، دوری کند.» در این صورت «شفعِ» امام در روز قیامت خواهد شد.

کلمه «شَفع» یعنی «جفت بودن» یعنی ائمه خودشان به سراغ ما می آیند تا ما نجات پیدا کنیم. این شفاعت در دنیا تحقق پیدا می کند. یعنی با سبک زندگی مان باید نشان دهیم که دوستدار اهل بیت (علیهم السلام) و جفت آنها هستیم.  در این صورت  به مقام شفاعت نائل می شویم. سبک زندگی ما شامل دیدنی ها، شنیدنی ها، ارتباطات، رفتار و چینش افکار و روابط خانوادگی و .... است.

پس شرط اینکه چگونه می توانیم با معصوم «شفیع= جفت» باشیم، این است که شباهت به اخلاق معصوم پیدا کنیم. یعنی هر چه می پسندند، ما هم بپسندیم و هر چه نمی پسندند، ما هم متنفر باشیم و با آنها «معیت» داشته باشیم.

«شفع=جفت» شدن با اهل بیت (علیهم السلام) وقتی میسر خواهد شد که در دنیا چنان عاشق اهل بیت بشویم که به یک قاعده عشقی عمل کنیم. قاعده ی عشقی این است که انسان گاهی حاضر می شود که از آن چه که به آن علاقمند است و آن را دوست دارد، به خاطر عدم رضایت معشوقش از آن دست بردارد. پس «شفاعت و معیت» با عشق به اهل بیت (علیهم السلام) به دست می آید. اما با یک مثال می گویم که با چه چیزی به تاخیر می افتد؟

مثلا گاهی به چیز حرامی علاقمند هستید، ولی با وجودی که به خاطر خدا و اهل بیت آن را انجام نمی دهید، ولی آن علاقه قلبی شما به آن چیز همچنان در دل شما وجود دارد.  همین میل سبب می شود تا حاصل شدن شفاعت، به تأخیر بیفتد. پس برای رسیدن به مقام شفاعت و یکی شدن دل با اهل بیت، دو شرط لازم است:  تصدیق قلبی به آنچه که می پسندند و دوری از آنچه نمی پسندند.

بنابراین، ما «نه تنها باید آن چه را که آنان دوست دارند، دوست داشته باشیم و از آن چه که آنان از آن متنفرند، متنفر باشیم، بلکه وقتی چیزی را که در دلمان آن را دوست داریم، اما چون منطبق با میل و دوست داشتن اهل بیت نیست و ما به خاطر آنان از میل و علاقه خود دست برمی داریم، باید در دل هم از این دست برداشتن ها ناراحت نباشیم». اگر کسی نتوانست این گونه باشد، نه تنها به مقام شفاعت نمی رسد، بلکه حتی مومن نیست.

آیه شریفه ای که این مطلب را بیان می دارد این است: فَلَا وَرَبِّکَ لَا یُؤْمِنُونَ حَتَّى یُحَکِّمُوکَ فِیمَا شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لَا یَجِدُوا فِی أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَیْتَ وَیُسَلِّمُوا تَسْلِیمًا=و چنین نیست؛ به پروردگارت قسم که ایمان نمى ‏آورند، مگر آنکه تو را در مورد آنچه میان آنان مایه اختلاف است، داور گردانند؛ سپس از حکمى که کرده‏ اى (حتی) در دلهایشان احساس ناراحتى [و تردید] نکنند و کاملا سر تسلیم فرود آورند. (۶۵نساء)

آثارزیارت اربعین

 

استادشجاعی:

مهمترین فلسفه زیارت و اربعین، تربیت و رشدِ «خود» انسان است.

 

مزد رسالت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

 هیچ عملی در عبادات به اندازه زیارت اهل بیت ثواب و خیرات و آثار برای جامعه اسلامی ندارد. وقتی به احادیث مراجعه می کنیم حتی در آیات قرآن کریم دیده می شود که برای ارتباط با معصومین تاکید زیادی‌‌ شده است. حتی از خود پیامبر و امامان معصوم  (علیهم السلام) صدها روایت درباره اهل بیت (علیهم السلام)، شناخت معصوم، ارتباط و زیارت آنان چه در زمان حیات و چه بعد از شهادت شان نقل شده است.

قرآن کریم مزد رسالت پیامبر را مودت اهل بیت معرفی می کند . «قل لا اسالکم علیه اجرا الا الموده فی القربی= به همه مردم بگو که من اجری نمی خواهم مگر مودت خاندانم را» مزد یعنی معادل کار. کار پیامبر، هدایت مردم به سوی خداست و هدایت اصلی ترین بخش وجود انسان، یعنی دل او به سوی اله حقیقی «الله» است.

پس قرآن کریم ارتباط با اهل بیت را «مزد رسالت» می داند. و معرفی اهل بیت را «اتمام رسالت» پیامبر می داند.

بنابراین اجر «مزد رسالت» است. رسالت برای هدایت انسان هاست و پرداختن به این اجر یعنی پرداختن به هدف خلقت.

 

امام کیست؟

امام نماینده خدا روی زمین است. خداوند کسی را به عنوان نماینده خودش بر روی زمین قرار داده است تا هدایت انسان ها را بر عهده بگیرد و تنها این شخص است که می تواند، هدف خلقت را تحقق دهد. اگر این شخص نباشد خلقت زمین و حتی بقای زمین بیهوده خواهد بود.

امام است که به خلقت معنا می دهد. چون او متخصص معصوم است و عالم به هدایت انسان ها به سمت هدف خلقتشان است.

هدف از خلقت انسان، صرفا برای زندگی کردن نیست، بلکه هدف خلقت انسان ها رسیدن به قرب الهی  و تخلق به اخلاق الهی است. یعنی بخش اصلی انسان که اله اش فقط «الله» است باید  در این مسیر به سمت الهِ خود حرکت کند.

جدی ترین زمان زندگی برای انسان زمانی است که قلب انسان با اله خودش درگیر باشد. یعنی به شناخت الله برسد و شهادت به وحدانیت او دهد.

زیارت اربعین؛ نشانه مؤمن است.امام حسن عسگری (علیه السلام) فرمودند: «۵ چیز نشانه مؤمن است که یکی از آنها زیارت اربعین است.»

5نشانه مومن ازمنظر امام حسن عسگری

تلنگر

سبک زندگی

سبک زندگی

سیره شهدا

 

قوانین ده گانه شهید علمدار (سبک زندگی شهدا)

 

قانون اول: بارالها، اعتراف می‌کنم از اینکه قرآن را نشناختم و به قرآن عمل نکردم. حداقل روزی ده آیه قرآن را باید بخوانم. اگر روزی کوتاهی کردم و به هر دلیلی نتوانستم این ده آیه را بخوانم روز بعد باید حتماً یک جزء کامل بخوانم.(تاریخ اجرا ۴ مرداد۶۹)

قانون دوم: پروردگارا! اعتراف می‌کنم از اینکه نمازم را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شک در نماز شدم. حداقل روزی دو رکعت نماز قضا باید بخوانم. اگر روزی به هر دلیلی نتوانستم این دو رکعت نماز را بخوانم، روز بعد باید نماز قضای یک ۲۴ ساعت (۱۷ رکعت) بخوانم.(تاریخ اجرا ۱۱ مرداد ۶۹)

قانون سوم: خدایا! اعتراف می‌کنم از اینکه مرگ را فراموش کردم و تعهد کردم مواظب اعمالم باشم ولی نشدم. حداقل هر شب قبل از خواب باید دو رکعت نماز تقرّب بخوانم. اگر به هر دلیلی نتوانستم این دو رکعت را بجا بیاورم روز بعد باید ۲۰ ریال صدقه و ۸ رکعت نماز قضا بجا بیاورم.(تاریخ اجرا ۲۶ مرداد ۶۹)

قانون چهارم: خدایا! اعتراف می‌کنم از اینکه شب با یاد تو نخوابیدم و بهر نماز شب هم بیدار نشدم. حداقل در هر هفته باید ۲شب نماز شب بخوانم و بهتر است شبهای پنجشنبه و شب جمعه باشد. اگر به هر دلیلی نتوانستم شبی را بجا بیاورم باید بجای هر شب ۵۰ ریال صدقه و۱۱ رکعت تمام را بجا بیاورم .(تاریخ اجرا ۱۶ شهریور ۶۹)

قانون پنجم: خدایا! اعتراف می‌کنم از اینکه «خدا می‌بیند» را در همه کارهایم دخالت ندادم و برای عزیز کردن خودم کارکردم. حداقل در هر هفته باید دو صبح زیارت عاشورا و صبح جمعه باید سوره الرحمن را بخوانم. اگر به هر دلیلی نتوانستم زیارت عاشورا را بخوانم باید هفته بعد ۴ صبح زیارت عاشورا و یک جزء قرآن بخوانم و اگر صبح جمعه‌ای نتوانستم سوره الرحمن بخوانم باید قضای آن را در اولین فرصت به اضافه ۲ حزب قرآن بخوانم.(تاریخ اجرا ۱۳ مهر ۶۹)