امام رضا (علیه السلام) در فرمایش گهربارشان هفت چیز را بدون هفت چیز دیگر مسخره می‌داند. «سَبعَةُ أشیاءَ بِغَیرِ سَبعةِ أشیاءَ مِن الاسْتِهْزاءِ: مَنِ اسْتَغْفَرَ بلِسانِهِ و لَم یَنْدَمْ بقَلبِهِ فَقدِ اسْتَهْزأ بنَفْسِهِ= هر کس با زبانش طلب استغفار کند، اما قلباً از گناهانش پشیمان نباشد، خودش را مسخره کرده است».
استغفار زبانی اهمیت بسیاری دارد. چون "زبان در دهان ترجمان دل است». این یعنی لفظ بیانگر باطن است. مثلا در سلام کردن گاهی ممکن است: با ناراحتی، با سردی، با شادی و سرحالی گفته شود. اما هر کدام یک بار معنایی دارند. پس افراد درون خودشان را با لفظ بیان می کنند.
چرا گفته می شود که ذکر را به زبان بیاورید و بگویید؟ چون «گفتن» خودش اثری در روح می‌گذارد و یک معنای جدیدی را ایجاد می کند که باعث تحول و اتفاقات قشنگی در قلب می شود.
برای همین بود که پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «کسی را که دوستش دارید، به او بگویید».
