چراباوجود مصیبت بازهم مارأیت الاجمیلا؟

فعال شدن بخش فوق عقل:هم آغوشی با خداوند

انسان دارای پنج بخش جمادی، گیاهی، حیوانی، عقلی و فوق عقلی می باشد. در سه بخش اول حیوان، در بخش عقلی فرشته، و در بخش فوق عقلانی انسان هستیم. هر کدام از این بخش ها، معشوق ها و محبوب های خاص خودشان را دارند. معشوق بخش فوق عقلانی، الله است. لا اله الا الله متعلق به این بخش است. عقل به دنبال علم و معلومات است. بخش حیوانی به دنبال کمالات حیوانی مانند ازدواج، شغل، تفریح، مقام، زندگی اجتماعی و سیاسی و... است. بخشهای پایینی ما هم کمالات خاص خودشان را دارند.

 فقط بخش فوق عقل انسان (که شامل فطرت و دل می شود) است که اله اش، الله است؛ و تا به الله نرسد، آرامش پیدا نمی کند. لا اله الا الله یعنی من معشوقی جز الله ندارم. برای همین است، کسانی که در دنیا این بخششان فعال نیست، هیچ وقت روی آرامش را نمی بینند. ناآرامی، اضطراب، طلاق، درگیری، گرفتاری، غصه، محدودیت، فشارهای روحی و روانی به دلیل ضعف در این زمینه، دائماً به سراغ انسان می آید. ولی وقتی این بخش فعال می شود، در همین دنیا هم انسان می تواند به آغوش و وصال خداوند(معشوقش) برسد؛ و با وجود مشکلات، ضعفها و سختیهایی که در مراحل پایین است، انسان همیشه آرامش دارد.

حضرت زینب کبری(سلام الله علیها)، با آن منزلت و رتبه­ای که دارد، با تمام سختی­ها و مشکلاتی که در واقعه عاشورا برایشان اتفاق افتاد: از روز هفتم محرم بسته شدن آب و قحطی آن، در اولین جلوه­های یک نبرد فرزندانش را جلوی چشمش تکه­تکه می­کنند، سپس برادرزاده­هایش که مثل بچه­های خودش، بلکه عزیزتر بودند، مانند علی­اکبر و علی­اصغر را به آن طرز فجیع به شهادت می رسانند. بعد هم کشته شدن برادرانش اباالفضل العباس و سیدالشهدا را دیده، و در تمام آن صحنه های وحشتناک و سنگین، وزیر و معاون امام حسین بوده. بعد غارت خیمه ها را دیده جسارت و بی­ادبی این حیوانات وحشی و نامردها را دیده، کتک خورده، تازیانه خورده، به اسارت رفته و... اما به دلیل آنکه بخش فوق عقلانیشان فعال بود، وقتی از او سؤال می کنند که این ماجرا را چگونه دیدی؟ می­فرماید: «و ما رأیت إلا جمیلاً= چیزی جز زیبایی ندیدم». این دید، به خاطر هم آغوشی فوق عقل با معشوق خودش، «الله» است، فشارهایی را که به خاطر آن است کاملاً زیبا می بیند. مثل خود سیدالشهدا و همه اصحاب عاشورا. امام باقر(علیه السلام) فرمود: وقتی به بدن اصحاب عاشورا نیزه می زدند و شمشیر می کشیدند، آنها آنقدر مست خداوند بودند که دردی را احساس نمی کردند. در این مسیر که انسان باید به الله برسد. یعنی می خواهد شبیه الله بشود و تمام خصوصیت، قوا و جذابیتهای خدا را خودش داشته باشد؛ عشق با انسان این کار را می کند.

در بهشت نامه ای که برای مؤمنین می آید این است: «مِنَ الحَیِّ القَیُّومِ الَّذی لا یَمُوت اِلَی الحَیِّ القَیُّومِ الَّذی لا یَمُوت= از زنده پایداری که هرگز نمی میرد، به زنده پایداری که هرگز نمی میرد». یعنی بنده خدا مثل خود خدا آنجا یک پادشاهی و یک حکومت و بهشتی دارد که به اندازه همه آسمانها و زمین است؛ و مثل خداوند خلق میکند و مثل خداوند آنجا خودش پادشاهی و ملک کبیر دارد. به قول قرآن«وَ إِذا رَأَیْتَ ثَمَّ رَأَیْتَ نَعِیماً وَ مُلْکاً کَبِیراً= و هنگامی که آنجا را می بینی نعمت ها و ملک عظیمی را می بینی.»(سوره انسان، آیه ۲۰)

منبع: بخشی ازمباحث استادشجاعی

سیره شهدا

اگر مردی، خودت برو                                                     

روایت زیر خاطره‌ای است درباره شهید «محمد‌ابراهیم همت» که توسط علی عباسی، یکی از همرزمانش  نقل شده است

«از دست مجید کریمی، زیر لب غرولند می‌کردم که «اگر مردی خودت برو؛ فقط بلده دستور بده.»؛ گفته بود باید موتورها را از روی پل شناور ببرم آن طرف. فکر نمی‌کرد من با این سن و سال،‌ چه‌طور این‌ها را از پل رد کنم؛‌ آن هم پل شناور. وقتی روی موتور می‌نشستم، پام به زور به زمین می‌رسید. چه جوری خودم را نگه می‌داشتم؟

- چی شده پسرم؟ بیا ببینم چی می‌گی؟

کلاه اورکتش روی صورتش سایه انداخته بود. نفهمیدم کیه. کفری بودم،‌ رد شدم و جوری که بشنود، گفتم: «نمردیم و توی این بر و بیابون بابا هم پیدا کردیم.»

باز گفت «وایسا جوون. بیا ببینم چی شده.»

چشمت روز بد نبیند، فرمانده‌مان بود؛ همت.

گفتم: «شما از چیزی ناراحت نباشید من از چیزی دل‌خور نیستم. ترا به خدا ببخشید.» دستم را گرفت و مرا کنارش نشاند. من هم براش گفتم چی شده.

کریمی چشم‌غره‌ای به من رفت و به دستور حاجی سوار موتور شد و زد به پل؛ که از آن‌طرف ماشینی آمد و کریمی تعادلش به هم خورد و افتاد توی آب. حالا مگر خنده‌ی حاجی بند می‌آمد؟! من هم که جولان پیدا کرده بودم،‌ حالا نخند و کی بخند. یک چیزی می‌دانستم که زیر بار نمی‌رفتم.

کریمی ایستاده بود جلوی ما و آب از هفت ستونش می‌ریخت. حاجی گفت «زورت به بچه رسیده بود؟»

- نه به خدا،‌ می‌خواستم ترسش بریزه.
- حالا برو لباست رو عوض کن تا سرما نخوردی. خیلی کارِت داریم.

از جیبش کاغذی درآورد و داد به دستم و گفت: «بیا این زیارت عاشورا رو بخون،‌ با هم حال کنیم.» چشمم خیلی ضعیف بود، عینکم همراهم نبود و نمی‌توانستم این‌جوری بخوانم. حس و حالش هم نبود. گفتم «حاجی بیا خودت بخون و گریه کن. من هزار تا کار دارم.»

وقتی بلند شدم بروم، حال عجیبی داشت. زیارت را می‌خواند و اشک می‌ریخت».

منبع: خبرگزاری دفاع مقدس

 

پاسخ به شبهات

چراچهارده قرن گریه؟

گاهی اوقات برای پاسخ به شبهاتمان عوض اینکه آنها را ریشه‌ای حل کنیم، به این طرف و آن طرف می‌زنیم و عاقبت هم آرام نمی‌شویم؛ مثل دلاّکی که به جای اینکه تیغ کُندِ خودش را عوض کند، می‌گفت: «پول می‌دهم، نان می‌خرم و می‌خورم تا زور بیشتری بزنم! »
یکی از شبهاتی که دربارة واقعه عاشورا مطرح می‌شود آن است که چرا شیعه پس از چهارده قرن که از این حادثه می‌گذرد، گریه و ماتم سرایی می‌کند؟ این نوشتار به قصد پاسخ ریشه‌ای به این شبهه، سامان یافته است تا به خواست الهی، جوابی مستدل به این شبهه ارائه شود.

آخرت مهمترین بُعد زندگی
ابتداءً باید بدانیم که اصلی‌ترین، جدی‌ترین، حقیقی‌ترین و مهمترین بُعد زندگی انسان‌ها در جهان آخرت است. آیات شریف قرآن، حیات دنیا را کم، قلیل، ناچیز و بازی معرفی می‌کند و آخرت را اصیل می‌شمارد: «تُرِیدُونَ عَرَضَ الدُّنْیَا وَاللّهُ یُرِیدُ الآخِرَةَ».1 تأکید و اصرار قرآن بر توجه انسان به آخرت، گواه اصالت و حقیقت آخرت است و فراموشی آخرت، موجب خسران و عذاب؛ «لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا نَسُوا یَوْمَ الْحِسَابِ».2
نکته دیگر، این که اهمیت دین به تبع اهمیت آخرت خواهد آمد؛ به این معنا که جدی‌ترین و اصلی‌ترین بُعد زندگی انسان باید با عمل ساخته شود؛ اما چگونه؟ چه چیزهایی آخرتمان را آباد و چه امور و اعمالی آخرتمان را ویران می‌کند؟ متصدی پاسخ به این سؤالات، دین است. دین یعنی مجموعه دستوراتی در حوزه اعتقاد و عمل که التزام به آنها، باعث سلامت، امنیت و آبادانی آخرت ما می‌شود و توسط نبی‌مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم  و اهل‌بیت عصمت علیهم السلام  به دست ما رسیده است.
مروری بر حوادث پس از رحلت
نکته دیگر که در رابطه با پاسخ به این شبهه لازم است دانسته شود، اتفاقاتی است که بعد از وفات3 پیامبر شریف اسلام رخ نمود، که سیاه‌ترین برگ تاریخ را رقم زد و آن، غصب خلافت و روی کار آمدن معاویه، بنی‌امیه و بنی‌عباس بود. اینکه معاویه را به تنهایی و کنار بنی‌امیه ذکر نمودیم ـ با آنکه او جزء بنی‌امیه بود ـ از این جهت است که وی به تنهایی در نابودی دین و راه اندازی کارخانه جعل احادیث دروغین، سهم بزرگی داشت؛ همانطور که سهم بزرگی از عذاب برزخ و قیامت، برای اوست.4
ابن ابی‌الحدید و از او قدیمی‌تر در مسعودی مروج الذهب و از این دو قدیمی‌تر، ابن بکار از مطرف فرزند مغیرة بن شعبه ـ فرماندار معاویه در کوفه ـ نقل می‌کنند که پدرم هر شب، وقتی به خانه می‌آمد، از کیاست و فراست معاویه با آب و تاب حرف می‌زد؛ اما یک شب از نزد معاویه آمد، حرفی نزد و غذا نخورد، وقتی از او علت حرف نزدنش سؤال شد، گفت: من به معاویه گفتم: «تو اکنون در اوج قدرت هستی، خوب است کمی به بنی‌هاشم لطف کنی. اینها عمو زاده‌های تو هستند» معاویه گفت: «هرگز! ابابکر و عمر و عثمان به حکومت رسیدند و این همه زحمت کشیدند، اما وقتی مردند نامشان هم مُرد؛ در حالی‌که نام فرزند ابوکبشه5 ـ یعنی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم  ـ را هر روز، پنج مرتبه در سراسر جهان اسلام به فریاد (اذان)، بانگ می‌زنند و به بزرگی یاد می‌کنند. نه! به خدا سوگند، آرام نخواهم نشست، مگر اینکه این نام را دفن کنم و این ذکر و یاد را به خاک بسپارم.»
قیام امام حسین علیه السلام ، عامل بقای دین
قطعاً اگر قیام امام حسین علیه السلام  نبود، معاویه در این راه به موفقیت می‌رسید و این نام مقدس را دفن می‌کرد؛ لذا رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم  فرمود: «حسین منی و أنا من حسین»؛ جمله اول، یعنی حسین از ذرّیه من و فرزند دختر من است؛ اما جمله «من از حسینم» یعنی چه؟ رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم  یعنی نبوتش و آنچه برای نجات بشریت از طرف خدا آورده و دفن این امور، یعنی دفن نام پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  ؛ اما امام حسین علیه السلام  با قیامش نگذاشت دین رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم  یعنی همه آن چیزی که  ایشان بیست و سه سال برای تثبیت آن، خون جگر خورد و جنگید، دفن شود. امام حسین علیه السلام  قیام کرد، پاره پاره شد، علی اصغر و علی‌اکبر و جگر گوشه‌هایش، جلوی چشمان او تشنه، گرسنه و خسته شهید شدند، تا دین خالصی که رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم  برای بشریت آورده بود، همانطور به نسل بعدی برسد و راه وصول به توحید، محبت، بندگی خدا و در یک کلمه، راه آخرت همچنان باز بماند.
همانطور که نمی‌توان با طراحی و نقشه غلط و با مصالح غیر مناسب، بنایی را در دنیا استوار کرد، همان‌طور هم نمی‌توان با دین غلط و تحریف شده، آخرت را آباد کرد. همه ائمه علیهم السلام  در این جهت، زحمات فراوانی کشیدند ولی رنج و سختی امام حسین علیه السلام  از همه بیشتر و آشکارتر بود.
و تو ای خواننده این سطور! زمانی این مطالب برایت بهتر قابل درک است که با تقوا و یاد مرگ، آخرت در قلبت عظیم شود و وجه همّت تو و جهت اعمالت برای آخرت باشد. اگر اینطور شود، دیگر برای گریه کردن برای ائمه علیهم السلام  خصوصاً امام حسین علیه السلام  احتیاج به روضه خواندن هم نداری؛ چه رسد به اینکه سؤال کنی چرا باید برای امام حسین علیه السلام  گریه کنیم؟
وقتی آخرت برایت مهم شد و فهمیدی که زندگی ابدی و اصلی در آخرت است و باید آنرا آباد کنی و در این مسیر، احتیاج به دستور العمل داری، احساس نیاز به دین صحیح را خواهی فهمید؛ دینی که بتواند نیاز بندگی تو را تأمین و روح تو را در راه بندگی، سیراب و کامل نماید. آنگاه با مطالعه تاریخ می‌یابی که این دین، با ریختن خون‌های ائمه علیهم السلام  و خصوصاً امام حسین علیه السلام  و هم چنین زحمات و آوارگی علمای شیعه، اکنون به دست تو رسیده است. آن زمان، دردهای اهل‌بیت علیهم السلام  که برای رساندن دین و حفظ و سلامت آن بود، قلبت را می‌فشارد و با خود فکر خواهی کرد که برای بهشت رفتن من، فرق امیر المومنین علیه السلام  شکافته شد، سر امام حسین  علیه السلام  بر نیزه رفت، امام موسی‌کاظم علیه السلام  در چاه، زندانی شد و هزاران عالم شیعی خون جگر‌ها خوردند تا راه بهشت رفتن ما باز بماند.
اینجاست که قلبت درد خواهد گرفت و اشکت جاری خواهد شد؛ بدون اینکه کسی روضه‌ای بخواند. اینجاست که قدر مرجع تقلید خودت را خواهی دانست و از صمیم قلب به علمای دین ارادت پیدا خواهی کرد. اینجاست که معنی آیه « ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ»6 را خواهی دانست که ائمه فرمودند: «نعیم، ماییم». یعنی خدا از ما خواهد پرسید که بهترین بندگان من پاره پاره شدند؛ هزاران عالم چه سختی‌ها که متحمل نشدند تا دین، به دست تو برسد و تو آخرتت را، زندگی حقیقی و ابدی خود را بسازی؛ اما تو چه کردی؟ به دنیا مشغول شدی و تمام همت تو، دنیای تو شد به گونه‌ای که از آخرت، غافل شدی؛ لذا نفهمیدی که چرا ائمه در راه حفظ دین، این قدر مصائب را تحمل کردند.
با غفلت از آخرت، احساس نیاز به دین از بین می‌رود و در این صورت قیام امام حسین علیه السلام ، مفهومی نخواهد داشت. ریشه حل مسأله، در توجه به آخرت است و اگر آخرت، مهم شود، بقیه امور حل خواهد شد.
منابع:
1.سوره انفال/67.
2. سوره ص/26.
3.بلکه به قول درست‌تر؛ شهادت؛ چون نبی مکرم اسلام مسموم شدند.
4. ما نمی‌توانیم در این صفحات محدود، این مسأله را شرح دهیم که چطور جریان غصب خلافت و استیلای معاویه در سال 40 هجری باعث نابودی و واژگونی دین شد. فقط خوانندگان را به خواندن کتاب «نقش ائمه در احیای دین»، تألیف علامه مرتضی عسگری، توصیه  می‌نماییم؛ خواندن این کتاب برای تحکیم و تثبیت اعتقادات در بعد امامت از ضروریات است.
5. لقبی که کفار قریش از روی طعنه به نبی مکرم اسلام دادند.
6. سوره تکاثر/8.

 

 

احادیث ناب

سه خصلت مؤمن

امام رضا علیه السلام فرمودند:

مؤمن‌ ، مؤمن‌ واقعى‌ نیست‌ ، مگر آن‌ که‌ سه‌ خصلت‌ در او باشد : سنتى‌ از پروردگارش‌ و سنتى‌ از پیامبرش‌ و سنتى‌ از امامش‌ . اما سنت‌ پروردگارش‌ ، پوشاندن‌ راز خود است‌ ، اما سنت‌ پیغمبرش‌ ، مدارا و نرم‌ رفتارى‌ با مردم‌ است‌ ، اما سنت‌ امامش‌ صبر کردن‌ در زمان‌ تنگدستى‌ و پریشان‌ حالى‌ است‌.(اصول‌ کافى‌ ، ج‌ 3 ، ص‌ 339)

کلام گوهربار

آیا از امام زمان خود غفلت داریم؟

آیت الله ناصری

یکی از معانی غفلت این است که انسان به واسطه کثرت اشتغالات دنیوی و صفات رذیله نفسانی،از خدا و اوامر  و نواهی‌اش،غافل و فقط به فکر خود و عینیت و شخصیت و عزت و آبرویش است.

وقتی انسان از خدا و ولایت فاصله گرفت، غافل است.

 غفلت باعث پیروی از هوای نفس می‌شود.

انسان که غافل شد، دنبال نفس و صفات رذیله می‌دود،اما امام سجاد علیه‌السلام هشدار می‌دهدکه انسان باید همیشه از خدا بخواهد در خواب غفلت نباشد.همیشه در فکر حیات ۴ روزه دنیا نباشدو حداقل بخشی از روزش را هم به فکر آخرت باشد.

ائمه علیهم‌السلام همیشه به مبدأ وصل هستند و لحظه‌ای غافل نیستند.وصل دائمی و عدم غفلت‌شان هم مثل این است که ما پادرد، کمردرد یا سردرد داشته باشیم و حسابی هم اذیت‌مان کند،اما  در عین درد داشتن، با مردم هم صحبت ‌کنیم. درد را فراموش نمی‌کنیم.