خروج از مقامات توهمی و کسب مقامات حقیقی، روح انتقام را در ما ایجاد میکند
برای رسیدن به باطن انسانی، باید از مقامات خیالی و توهمی در زندگی دست برداریم و به مقامات حقیقی مثل «مقام محمود» توجه کنیم و آن را کسب کنیم.
در وصف مقامات توهمی، خیالی و اعتباری از یکسو، و مقامات حقیقی از سوی دیگر باید گفت: فرض بفرمایید یک جوان وقتی می خواهد خودش را نسبت به جوان های دیگر ارزیابی کند، می گوید: «من الان چند ساله هستم، ازدواج کرده ام، ازدواج نکرده ام، فرزند دارم، مستأجر یا صاحب خانه هستم، اتومبیل دارم یا ندارم، شغل دارم، این مقدار درآمد دارم، معروف هستم، و ...» همه این عواملِ ارزیابی شخص از خودش، جزء امور وهمی و خیالی است. یعنی هیچ کدام در برزخ اعتبار ندارد.
امروز امور وهمی و اعتباری، عمر، وقت و ذهن بسیاری از مردم را پر کرده است. ولی وقتی فردی به مقام انسانیت رسید و باطن انسانی پیدا کرد، قیمت خود را براساس زیارت عاشورا می سنجد و می گوید:«آیا من جزء پیامبر و آل پیامبر هستم یا نه؟ آیا من جزء یاری کنندگان امام زمانم هستم یا خیر؟ آیا من واقعاً به مقام منتظر حقیقی رسیده ام یا نه؟»
یک نکته قابل توجه این است که هیچ نسلی مانند نسل ما از روز اول تا امروز، فرصت اینکه خودش را به امام منتظر برساند، نداشته است.
مبنای انسانی که انسان خودش را به بلندای ابدیت ببیند، این است که آیا من در مقیاس ابدی ثروتمند هستم یا نه؟ یعنی شاخصه های انسانی دارم یا نه؟ آیا دنیای این شخص، کیفیتِ 4 مرحله ای ابدیت (وفات، برزخ، قیامت 50 هزارساله و حیات ابدی) را دارد یا خیر؟ قیمت ها باید دستمان باشد که با چه قیمتی به خودمان نگاه می کنیم. ما همه باید ببینیم، آیا در حال حاضر جزء منتظران شده ایم یا خیر؟
چون امیرالمؤمنین(علیه السلام) فرمود: «هرکس به مقام منتظر برسد، هم درجه ی من و با من در قیامت است». امیرالمومنین (علیه السلام) «قَسیمُ الجنَّةِ وَالنّار= قسمت کننده بهشت و جهنم» در قیامت است، هم درجه ی او و با او بودن در قیامت، یعنی کسب مقام محمود.
