اربعین ظرفیتی بی نظیری دارد برای تمریناتی که ما را به ظهور حضرت نزدیک می کند و باید از آنها استفاده کرد. در روایت قبل، بیان شد که کسی که به زیارت امام حسین می رود، هم حزبی خدا و پیامبر و اهل بیت است و این خود، برای انسان مسئولیت می آورد که باید آن را حفظ کرد.
اگر امروز برای امام حسین سال 61 هجری گریه می کنیم برای این است که باید به تنهایی و آوارگی حسین زمان نیز، گریه کنیم و توجه به آن هم داشته باشیم.
امام زمان هم می فرماید: دعا می کنم برای کسی که برای جدم حسین و ظهور من دعا کند.
ما باید «لبیک یا حسین و لبیک یا علی و لبیک یاابوالفضل» را به «لبیک یا مهدی»برای رضایت خدا و رسول خدا و اهل بیت تبدیل کنیم.
انتقام امام حسین توسط امام زمان گرفته می شود. زیارت عاشورا یک حدیث قدسی است و در آن انتقام سیدالشهدا توسط امام زمان بیان می شود. پس ما باید برای لشکر امام زمان خاصیت داشته باشیم. کال نباشیم؛ یعنی بی خاصیت نباشیم.
کسانی که به زیارت اربعین می آیند، برای امام زمان خاصیت دارند. چون این ماجرا لشکر ساز است. آنها به مقام حزب خدا و رسول خدا و اهل بیت می رسد.
خدا برای زائر امام حسین مقام مصلح برگزیده شده را می نویسد. لازمه رسیدن به این دو مقام این است که باید مسئولیت و تکلیف هایمان را بعد از زیارت انجام دهیم تا اسم ما در لشکر خدا ثبت شود. پس باید به وظیفه مان عمل کنیم؛ یعنی مردم را با فرهنگ امام حسین و عاشورا آشنا کنیم؛ چون از دل این فرهنگ است که لشکریان امام زمان ساخته می شوند.
از دل راهپیمائی ها و گریه ها و عزاداری ها آن نیروی لازم برای حرکت جهانی پرورده می شود. پس باید با این احساس مسئولیت از کربلا خارج شویم.
امام زمان هر روز ندای «هل ناصر من ینصرنی»سر می دهد. یعنی حضرت از من کار می خواهد. نمی شود نسبت به او بی خیال و بی تفاوت شد. باید «یا حسین یا حسین» ها به «یامهدی، یامهدی» گفتن تبدیل شود.
در زیارت عاشورا می خوانیم «ان یرزقنی طلب ثارک مع امام منصور» پس عزاداری که مهدوی نباشد عزاداری نیست.
ما نباید یک لحظه از امام زمان غفلت کنیم. ما در هر نقشی که هستیم؛ اعم از خانه دار، کارمند، فرزند، والدین می توانیم برای امام زمان کار کنیم. حداقل کار هم دعا کردن است. دعا کم کاری نیست. ولی دعای مضطرانه نه عادی.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: دعا اگر با اضطرار باشد موانع ظهور برداشته می شود. حضرت در غیبت امام زمان دعایی مثل ندبه سر می دهد و کلماتی همچون أینَ... أینَ... أینَ... سر می دهد.
اگر واقعا این حس را داشته باشیم و تشنه ی انتظار باشیم و نبود حضرت و فراقش ما را مضطر کرده باشد، اگر دعا کنیم، خدا دعاهایمان را مستجاب می کند. اما متأسفانه ما دعای مضطرانه نداریم.
چرا ما نمی دانیم کلید حل مشکلماتمان، آمدن امام زمان است؟ چرا نمی دانیم که مشکلاتی مثل طلاق، بیماری های جسمی و روحی، مشکلات فقر و فساد و...... درجامعه بخاطر نبود امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. اگر او بیاید همه چیز درست می شود.
اگر همین جمعیت چند ده میلیونی پیاده روندگان اربعین، مضطرانه به سمت امام حسین بیایند و در رأس حاجت هایشان ظهور حضرت باشد، به قول امام صادق موانع ظهور برداشته می شود.
اما امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هنوز مظلوم و طرد شده و آواره است. هنوز نبود حضرت، آوارگی حضرت، دلشکستگی حضرت و فشاری که به قلب مبارکشان می آید، موضوع دردها و مشکلات ما نشده است.
ما یادمان می رود که مهمترین نیازمان چیست؟ دعاهایمان همه رنگ های طبیعی و مادی گرفته است. اگر برای حضرت دعا می کنیم، حسی و مضطرانه نیست، بلکه ادبی و فانتزی است.
کمترین کار برای حضرت دعا کردن است. چرا باید دعا کنیم؟ چون طلب ما شرط ظهور حضرت است. اگر در طلب کننده دو شرط «همدلی و وفاداری» ایجاد می شود. حضرت ظهور می کند. مراسم اربعین حسینی «وفادار و همدل ساز» است. هم تولید وفاداری می کند و هم تولید همدلی.
پس اگر با زیارت سیدالشهداء به مقام حزب الله رسیدیم آن را از دست ندهیم. و در چادر حضرت بمانیم و نگذاریم مشکلات و مسائل دنیای مان ما را از حضرت جدا کند. مثل اصحاب عاشورا که گروهی حضرت را تنها گذاشتند و گروهی هم وفادار ماندند.
در جلسات گذشته روایتی از امام رضا (علیه السلام) نقل شد که برای زیارت سه شرط را مهم دانستند: 1. زیارت عهدی بر گردن شیعه است. 2. زیارت باید با حس و عشق باشد. 3. تصدیق به آنچه که امام به آن رغبت دارد.
لذا زیارت عهدی است. به اقتضای آن اربعین هم عهدی واجب است. همان طور که ملاقات و دیدار اطرافیان و وابستگان واجب است زیارت امامان معصوم و امام زادگان نیز به مراتب واجب تر است.
یکی از چیزهای که اهل بیت به آن رغبت دارند، ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) است. آنقدر غیبت حضرت به آنها فشار می آورد که امام صادق (علیه السلام) از دوری فراق حضرت دعای ندبه سر می دهد.
بنابراین این فرصت بی نظیری است که برای ما داده شده است. همان طور که برای مردم زمان امام حسین شرایط حضور در چادر حضرت فراهم بود ولی استفاده نکردند امروز هم برای ما این فرصت مهیاست.
در زیارت عاشورا از خدا طلب می کنیم: «ان یجعلنی مقام المحمود لکم عندالله» راه رسیدن به مقام محمود، داشتن حس انتقام است. اگر صرفا در عزاداری ها گریه باشد بدون غیرت انتقام، گریه های سودی ندارد.
عزادار حقیقی مثل علی اکبر، حضرت ابوالفضل و امام حسین (علیهم السلام) غیرت دارد و اهل انتقام برای مصیبت اعظم که تنهائی و غیبت امام زمان که 1180 سال ندای «هل ناصر من ینصرنی» سر می دهد.
چرا ما برای این مصیبت اعظم گریه نمی کنیم ولی برای حسین سال 61 راهپیمائی به بزرگی اربعین برگزار می کنیم و عزاداری می کنیم.؟
آیا برای غربت و تنهائی حسین زمانه خودمان تجمع کردیم و یک دعای مضطرانه داشتیم؟
بنابراین باید جدی به حضرت مهدی توجه کنیم. یک لحظه نباید یادش را فراموش کنیم. چون او زنده است و ندایش را در گوش مان دائما داشته باشیم. پس به فکر کار عملیاتی برای اصل ظهور باشد.
