شرح صحیفه سجادیه

        

 نهفته بودن همه خوبی های عالم در وجود پیامبر

امام سجاد (علیه‌السلام) در دعای خود بر چیزی شکر می‌کند که در بین مردم مرسوم نیست؛ و  آن «وجود نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) است. امام (علیه‌السلام) با بیان این منتِ خدا بر انسان در فراز آغازین دعا، خداوند را در مقابل این نعمت بزرگ حمد و ستایش نموده و می‌فرماید:

«اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ أَمِینِکَ عَلَی وَحْیکَ وَ نَجیبِکَ مِنْ خَلْقِکَ، وَصَفِیِّکَ مِنْ إِمَامِ الرَّحْمَةِ، وَ قَائِدِ الْخَیرِ، وَ مِفْتَاحِ الْبَرَکَةِ کَما نَصَبَ لِأَمْرِکَ نَفْسَهُ= خدایا بر محمد (صلی الله علیه و آله) درود فرست که امین وحی، نجیب ترین و برگزیده‌ترین بندگانت است. آنکه پیشرو در رحمت و رأفت و خیر و کلید برکات و خیرات بود و تن و جان در راه ادای تو به رنج انداخت».

آن حضرت در این فراز دعا، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را این گونه معرفی می‌کند:

1.      امین وحی الهی( بی تغییر و تبدیل و کم و زیاد پیام خدا را به مردم رسانید)؛

2.       برگزیده خدا، و برگزیده تو از میان آفریدگانت؛

3.      دوست خدا، و دوست تو از بندگانت؛

4.      پیشوای رحمت و مهربانی، امام الرحمه؛

5.       پیشاهنگ خیر و نیکی، و قائد الخیر؛

6.      و کلید برکت و نیکبختی.

پیامبر «امین بر وحی الهی» است. یعنی آنچه از خدا گرفته، بدون کم و کاست به مردم ابلاغ نموده و اشتباه و خطایی نمی‌کند. به تعبیر قرآن کریم: «وَ مَا یَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى، إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَى= و از سر هوس سخن نمى‏ گوید». یعنی آنچه از جبرئیل دریافت نمود، تمام آنچه بود که جبرئیل به ایشان تحویل داد. این که حضرت از سر هوای نفس سخن نمی‌‌گفت، فقط شامل وحی نیست، بلکه شامل سخن گفتن معمولی نیز هست. یعنی حضرت هرگز از سر هوای نفس حرفی نمی گوید.